پایداری می باید اصل اول بهره برداری و برداشت سود و منافع در هر سیستم تولیدی باشد. متاسفانه امروزه بهره برداران از سرزمین عمدتا به فکر تامین نیازهای آنی و برداشت سود حداکثر از اراضی هستند که این طرز تفکر بسیار خطرناک بوده فقیر شدن اراضی از مواد آلی، فرسایش آبی و بادی، تخریب بافت و ساختمان خاک، شور شدن و رها شدن اراضی،افت کمی و کیفی آبهای زیرزمینی، از بین رفتن تنوع زیستی و گونه های گیاهی و جانوری و نیز فقر و مهاجرت روستاییان به شهر ها را به دنبال دارد اما در صورت اصل قرار گرفتن پایداری، بهره برداری به نحوی می باشد که اجزای هر زیست بوم(اکوسیستم) اعم از خاک، جانداران ذره بینی، جانوران و گیاهان حفظ و به طور مناسب به کارکرد خود ادامه خواهند داد.
تاسف مضاعف آن که گاه دولت ها نیز به منظور رسیدن به تولید بیشتر اما موقت، سیاست هایی را به اجرا می گذارند که مغایر با اصول پایداری است.